“Mijn personeel werkt niet (mee) 🙁 “
“Je vraagt ze wat te doen, maar het gebeurt maar half! Heb je wat met ze afgestemd, laten ze de helft liggen. Je wordt er zo moe van!”
Het zijn opmerkingen die ik de laatste tijd met enige regelmaat heb gehoord. Mij valt op dat in veel van de gevallen er nogal directief gesproken wordt over de uit te voeren werkzaamheden, de wijze van opdrachten uitzetten, de manier van monitoren / vinger aan de pols houden.
Er wordt veel gezegd over de zaken die niet goed gegaan zijn. Elke negatieve beleving wordt breed uitgemeten. Dat de medewerker 99% van zijn taken goed uitgevoerd heeft, daar wordt niet over gesproken.
Ik kom ze ook anders tegen. Medewerkers met een prima invulling van hun verantwoordelijkheden, een sterk gevoel voor de zaak. Ze ‘zien’ het werk gewoon liggen en hebben het al opgepakt voordat ze er op gewezen zijn. In die organisaties is een andere cultuur aanwezig. Er wordt minder gelet op wat niet goed uitgevoerd is. Veel meer aandacht wordt besteed aan het faciliteren van de medewerkers. Geen taken / opdrachten uitdelen, maar zorgen dat iemand zijn verantwoordelijkheden op een juiste manier in kan vullen. Niet bestraffend toespreken, maar samen zoeken naar knelpunten in de organisatie en deze wegnemen. Geen strafmaatregelen en demotie, maar waarderend coachen van medewerkers.
Waarderend coachen van medewerkers vraagt een andere manier van leiding geven, een andere vorm van leiderschap. Niet (meer) vanuit een ivoren toren bevelen de organisatie insturen. Nee, veel meer vanuit een kwetsbare opstelling – samen met de medewerkers – werken aan een open cultuur van wederzijdse waardering.
Waarderend leiderschap, iets om over verder te praten?